Më 24 mars 1999 Evropa gjendej para një katastrofe ë madhe humanitare. Mbi 30 000 vetë ishin larguar nga vatrat e tyre brenda Kosovës dhe mijëra të tjerë ishin larguar në drejtim të Shqipërisë dhe të Maqedonisë.
Bisedimet për paqe në Rambuje kishin dështuar dhe vëzhguesit ndërkombëtarë njoftonin për dëbime të qëllimshme dhe vrasje të civilëve. Ç'pasoja patën përvojat e luftës së Kosovës për të drejtën ndërkombëtare civile dhe raste të tjera shkëputjeje, në vitet e fundit?
Mars 1999: E sensibilizuar prej përvojave në Kroaci dhe në Bosnje dhe Herzegovinë, NATO-ja ishte e vendosur, që pas dështimit të përpjekjeve për paqe t'i kundërvihej ndonjë fushate të mundshme spastrimesh etnike. Për herë të parë në historinë e NATO-s, Sekretari i Përgjithshëm i saj Javier Solana, urdhëroi kryekomandantin e NATO-s për Evropën, Wesley Clark që të ndërhynte ushtarakisht. Kjo ndërhyrje e parë humanitare e Aleancës përbënte njëkohësisht edhe një terren të ri në fushën e së drejtës ndërkombëtare civile. Kritikët e quajtën atë shkelje të së drejtës ndërkombëtare civile, sepse nuk pati një mandat të posaçëm të Këshillit të Sigurimit dhe se NATO-ja po vepronte jashtë territorit të vendeve të Aleancës, duke cënuar integritetin territorial të Jugosllavisë.
Nuk ka komente:
Posto një koment